πρωτοδόχως

Μ

επίρρ. με τρόπο ώστε να είναι κανείς ο πρώτος που δέχεται ή θα δεχθεί κάτι.

[ΕΤΥΜΟΛ. Το επίρρ. έχει σχηματιστεί μέσω αμάρτυρου επιθ. *πρωτο-δόχος (< πρωτ[ο]-* + -δόχος < δέχομαι)].